Jeanne de SALZMANN
Η αντικειμενική σκέψη είναι το βλέμμα από Ψηλά. Ένα βλέμμα ελεύθερο, εκείνος που βλέπει. Χωρίς αυτό το βλέμμα που προσηλώνεται πάνω μου και με βλέπει, η ζωή μου είναι η ζωή ενός τυφλού, που πάει όπου τον σπρώχνει η παρόρμηση, χωρίς να γνωρίζει ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Χωρίς αυτό το βλέμμα το προσηλωμένο επάνω μου, δεν μπορώ να γνωρίζω ότι υπάρχω.
Έχω τη δύναμη να ανυψωθώ πάνω από τον εαυτό μου και να με κοιτάξω ελεύθερα...να κοιταχτώ. Έχω τη δύναμη να μην είναι υπόδουλη η σκέψη μου. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να απαγκιστρωθεί από όλους τους συνειρμούς που την κρατούν αιχμάλωτη, παθητική. Πρέπει να κόψει τα νήματα που την συνδέουν με όλες τις εικόνες, με όλες τις μορφές. Πρέπει να απελευθερωθεί από την αδιάκοπη έλξη του συναισθήματος. Πρέπει να νοιώσει τη δύναμη που έχει να αντιστέκεται σε αυτή την έλξη, να την βλέπει, ενώ υψώνεται προοδευτικά πάνω από αυτήν. Μέσα σε αυτή την κίνηση γίνεται ενεργητική, καθώς εξαγνίζεται. Κι έτσι αποκτά ένα σκοπό, ένα σκοπό και μόνο, να στοχαστεί : «Εγώ». Να συνειδητοποιήσει : «Ποιος είμαι». Να διεισδύσει σε αυτό το μυστήριο.
Αλλιώς οι σκέψεις δεν είναι παρά αντικείμενα, ευκαιρίες υποδούλωσης, δίχτυα όπου η πραγματική σκέψη χάνει τη δύναμή της, της αντικειμενικότητας και της εκούσιας δράσης. Μπερδεμένη από τις λέξεις, τις εικόνες, τις μορφές που την διεγείρουν χάνει την ικανότητα να βλέπει. Χάνει την αίσθηση του Εγώ. Δεν απομένω παρά ένα σώμα στερημένο από ευφυΐα, ένας οργανισμός που άγεται και φέρεται. Δίχως όραση, υποχρεώνομαι να ξαναγυρίσω στον αυτοματισμό και το νόμο του τυχαίου.
Αυτό το βλέμμα μου δίνει μια θέση και ταυτόχρονα με απελευθερώνει. Και στις καλύτερες στιγμές περισυλλογής, φτάνω σε μια κατάσταση όπου μου δίνεται η δυνατότητα να νοιώθω την ευεργεσία του βλέμματος που κατεβαίνει επάνω μου, που με αγκαλιάζει. Νοιώθω τον εαυτό μου κάτω από την ακτινοβολία του.
Κάθε φορά, το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση μιας έλλειψης. Αισθάνομαι την ανάγκη της σκέψης. Την ανάγκη μιας ελεύθερης σκέψης στραμμένης προς εμένα, για να αποκτήσω πραγματικά συνείδηση της ύπαρξής μου. Μιας σκέψης ενεργητικής που μόνος της σκοπός, μοναδικό της αντικείμενο είμαι «Εγώ» ... να ξαναβρώ Εμένα.
Αυτός είναι ο αγώνας μου. Ένας αγώνας ενάντια στην παθητικότητα της σκέψης μου. Ένας αγώνας που χωρίς αυτόν τίποτε πια συνειδητό δεν μπορεί να συμβεί, δεν μπορεί να γεννηθεί. Είναι ο αγώνας να βγω από την παραίσθηση του «εγώ» όπου ζω, για να προσεγγίσω μια όραση πιο πραγματική. Στους κόλπους αυτού του αγώνα δημιουργείται μια τάξη μέσα στο χάος, μια ιεραρχία. Αποκαλύπτονται δυο επίπεδα, δύο κόσμοι. Όσο υπάρχει μόνο ένα επίπεδο, δεν μπορεί να υπάρξει όραση. Η αναγνώριση ενός άλλου επιπέδου, εκεί βρίσκεται το ξύπνημα της Σκέψης.
Χωρίς αυτή την προσπάθεια η σκέψη μου ξαναβυθίζεται μέσα σε έναν ύπνο γεμάτο λέξεις, εικόνες, κατεστημένες έννοιες, προσεγγιστική γνώση, όνειρα και αναβρασμό. Είναι η σκέψη ενός ανθρώπου χωρίς ευφυΐα. Είναι τρομερό να αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι έχεις ζήσει χωρίς δική σου ανεξάρτητη σκέψη. Χωρίς ευφυΐα. Χωρίς τίποτα να βλέπει το πραγματικό. Κι επομένως χωρίς σύνδεση με τον Ανώτερο κόσμο.
Μέσα στην ίδια μου την ουσία συναντώ εκείνον που βλέπει. Αν μπορούσα να κρατηθώ εκεί, θα βρισκόμουν στην πηγή ενός πράγματος μοναδικού, στέρεου, στην πηγή του αμετάβλητου.
Αυτό το κείμενο, με ημερομηνία 23 Ιουλίου 1958, προέρχεται από ένα τετράδιο τηςJeannede Salzmann. Δημοσιεύεται με την άδεια του Michelde Salzmann
